Opis:
TERESA PANASIUK
Urodziła się w Warszawie. Studiowała w latach 1958-1964, początkowo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku pod kierunkiem Krystyny Łady-Studnickiej, następnie w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni Artura Nacht-Samborskiego. Uprawia malarstwo – olej, gwasz, pastel.
Miała 28 wystaw indywidualnych, brała udział w wielu wystawach zbiorowych.
Kolor, światło i kontrolowane intelektem emocje decydują o wartości i sile oddziaływania prac Teresy Panasiuk. Jej dojrzała, piękna (nie waham się użyć niechętnie obecnie uwzględnianego kryterium oceny!) twórczość przywraca wiarę w trwałość podstawowych wartości malarstwa.
Otwarta, życzliwa dla ludzi, jako artystka prezentuje typ samotnika. Nigdy nie należała do żadnej grupy twórczej. Obserwuje z krytyczną uwagą tendencje i aktualne „mody” nie znajdując w nich alternatywy dla własnych poszukiwań.
Malarstwo jest dla Teresy Panasiuk sposobem na życie. Przyznaje, że malowanie stało się dla niej nałogiem. Traktuje je jako pracę badawczą, swoiste laboratorium. W obrazie sumuje wiedzę, emocje, przeżycia duchowe i wzrokowe. Rozwój jej twórczości, zmierzającej od realizmu w kierunku sztuki abstrakcyjnej, ale wciąż nasyconej treścią, można prześledzić na przykładzie pejzażu będącego leitmotivem jej obrazów olejnych oraz prac na papierze.
Teresa Panasiuk posiada kapitalne wyczucie koloru. Można powiedzieć, że dysponuje w tym zakresie słuchem absolutnym. Farby kładzione cienkimi warstwami prześwitują, wywołując efekt migotania, iskrzenia. Zmiana oświetlenia sprawia, że fiolety i zielenie opalizują barwą niebieską, a matowa czerń nabiera lustrzanego połysku.
Szczerze podziwiam kunszt, z jakim posługuje się gamą pysznych zieleni. Wykorzystuje gamę tonów i półtonów – od delikatnych, poprzez głębokie, nasycone, aż do chłodnych, niemal dysonansowych brzmień, aby przy ich pomocy w języku lirycznej abstrakcji opisać bujność i zmienność przyrody.
Maria Teresa Krawczyk
