Opis:
Na pewno był to człowiek nietuzinkowy. I oryginalny. Bywał nieznośny. Często się nie zgadzaliśmy, kłóciliśmy – wtedy Janusz Małanicz, mój dziadek, wstawał i teatralnym krokiem wychodził obrażony z pokoju. Ale wracał. Zawsze miał swoje zdanie, często kontrowersyjne, jak on sam.
Rozbity przez historyczne zawiłości naszego kraju (stan wojenny zastał dziadka w szwajcarskim Bernie, w którym pozostał do końca życia), nie mógł sobie znaleźć miejsca. Zarówno w Szwajcarii jak i w Polsce czuł się nieswojo. Nie do końca potrafił zrozumieć przemiany związane z transformacją 1989 roku w Polsce, a i w Szwajcarii czuł się wyobcowany. Był jednym z “rozbitków” swojego pokolenia.
Urodził się w 1934 roku w Sosnowcu, ale miejscem jego dorastania i rozkwitu dorosłego życia stała się Warszawa, do której rodzina Małaniczów przeprowadziła się we wrześniu 1939 roku. Jeżeli miałbym wskazać miejsce najbardziej znaczące dla Janusza, byłaby to warszawska Saska Kępa – ulica Francuska (gdzie znajdowała się jego pracownia), mieszkanie rodziców przy ulicy Obrońców, czy park Skaryszewski. Tutaj dorastał i tutaj stęskniony wracał, gdy przyjeżdżał na krótki pobyt ze Szwajcarii.
Tu się kłócił, wspominał i płakał.
Uwielbiał kobiety, co było często problematyczne dla jego najbliższego otoczenia. Kochał je malować, opowiadać o nich i przeżywać – jak choćby anonimową skrzypaczkę, którą akurat usłyszał na koncercie. Ciągle poszukiwał; nie trzymał się konkretnej malarskiej techniki. Miał czas grafiki, farby olejnej, pod koniec życia interesował się grafiką komputerową. Wydaję mi się, że najbliższe jego sercu były prace malowane akwarelą – jak pejzaże szwajcarskich miasteczek (np Sonogno, gdzie przez pewien czas prowadził swoją ukochaną galerię), czy seria kobiecych pośladków. Jednak nie poprzestał na akwarelach. Uważał, że artysta powinien przez całe życie poszukiwać nowych środków wyrazu, nie ograniczać się i być otwartym na wszelkie nowości. W pewnym momencie zaczął się w nich gubić. Kiedy spytałem, dlaczego już nie maluje (nawet nie dotyka pędzla), odparł z prostotą: “Ja już nie mam nic do powiedzenia.” Dziesięć lat nie malował. Do swojej śmierci.
Wystawa którą Państwu prezentujemy jest “fragmencikiem” twórczości naszego dziadka. Pozostawił po sobie wiele grafik, projektów wystawowych, rysunków i obrazów. Był pedantem, który cierpiał na manię katalogowania, co często było pretekstem do żartów jego najbliższych; dzisiaj jesteśmy mu za to wdzięczni. Dzięki tej “manii” powstała ta wystawa. Wystawa – moim skromnym zdaniem – całkiem utalentowanego faceta. Człowieka, który bywał cichym dyktatorem, a jednocześnie wrażliwym i charyzmatycznym artystą. Prawdziwą osobowością.
Janusz Małanicz urodził się w Sosnowcu w 1934 roku. Absolwent Liceum i Gimnazjum im. A Mickiewicza w Warszawie. Studia na Wydziale Architektury Wnętrz w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Projektowanie i architekturę – studiował w pracowniach Profesorow : W. Jastrzębowskiego, C. Knothe oraz Tadeusza Zielinskiego. Malarstwo – w pracowniach Prof. Zofii Kowalskiej i Prof. B. Urbanowicza. W roku 1965 uyzskał Dyplom ASP w Warszawie. Członek rzeczywisty ZPAP Sekcji Architektury Wnętrz i Sekcji Malarstwa.
Pracował jako architekt wnętrz i grafik w zakresie wystawiennctwa i ekspozcji muzealnych oraz targowych. Od 1970r tworzył w swojej małej pracowni na 3pietrze na Saskiej Kępie. Był silnie zaangażowany w realizację ideii wolnościowych ” Solidarności” Przed ogłoszeniem stanu wojennego w Polsce, przebywał z wizytą w Szwajcarii,- gdzie po 13 grudnia 1981 r. pozostał. W latach pobytu w Szwajcarii pracował aktywnie jako architekt wnętrz, designer i grafik., współpracując z wieloma firmami. Po 1989r tworzył w Warszawie i Bernie. Dodatkową wielką pasją, Janusza Małanicza jest malarstwo, a ulubioną techniką akwarela. W Szwajcarii zafascynował go krajobraz i natura Tesinu, które to tematy zainspirowały go na zawsze.
W ostatnich latach miał wiele okazji do prezentacji obrazów właśnie w Tesinie; – Sonogno – Locarno i Gerra -Verzasca. Zmarł 8 maja 2015 w Bernie w Szwajcarii.
PRACA TWÓRCZA I ZAWODOWA :
1965 – 1970 Naczelny Plastyk, projektant wnętrz Domu Mody ASTRA w Warszawie.
Realizacja ponad 50 sklepów branżowych w Warszawie.
1970 – 1981 Stała wsółpraca z Ministerstwem Zdrowia, wystawy oświaty zdrowotnej
Projektant stoisk na Międzynarodowych Targach w Poznaniu.
Projektant wystaw w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego.
Projektant wystaw w CBWA Zachęta w Warszawie.
1982 – 1995 Architekt wnętrz, designer i projektant ekspozycji targowych w Szwajcarii.
1995 – 2007 Galeria Autorska w Tessinie / Szwajcaria. Kursy malarstwa.
UDZIAŁ W WYSTAWACH :
1970 Galeria BHZ DESA w Warszawie.
1971 Kunstlerische Volksschule w Wiedniu.
1972 Muzeum Narodowe w Warszawie, Wystawa Pejzaż Mazowiecki
1973 CBWA ZACHĘTA Wystawa Okrêgowa ZPAP w Warszawie.
1974 Galeria ART. w Warszawie.
1975 Galeria ZPAP – Mazowiecka.
1987 Galerie Oerlikon-Zurich
1988 Gewolbe Galerie Ruti-Zurich
1989 Galerie Interlaken CH.
1995 Galerie al FornoSonogno Ti.
1996 Gemeindehaus Urtenen/Bern
1997 Galerie al FornoSonogno Ti.
1998 Galeriea al FornoSonogno Ti.
1999 Galerie Circolo Locarno.
2000 do 2007 Galeria Autorska FRODA w Gerra-Verzasca Ti.
2008 Muzeum im. Ignacego Paderewskiego w Lazienkach w Warszawie
2009 Centrum Promocji Kultury Warszawa
2009 Galeria ZPAP Lufcik Warszawa
2012 Muzeum Polskie Rapperswil
Prace w zbiorach publicznych i prywatnych.
