Krystyna Wojtyna-Drouet. Krosna i Alchemia.

Opis:

Krystyna Wojtyna-Drouet
Krosna i Alchemia
Wystawa w dniach 11-30 marca 2021
Galeria DAP1

Tytuł „Krosna i Alchemia” nawiązuje do dwóch najważniejszych elementów twórczości Krystyny Wojtyny Drouet tkania metodą grzebyczkową oraz tradycyjnego rzemieślniczego procesu farbowania żywej wełny owczej w roślinnych barwnikach. Na wystawie zaprezentowano tkaniny użytkowe stworzone w latach 50. i 60. oraz gobeliny reprezentujące różne etapy twórczości artystki, od przedstawień figuratywnych („Anna”, 1964 r.) przez wielkoformatowe tkaniny tworzone na międzynarodowe wystawy („Kwitnące wzgórza” nagrodzone w Erfurcie w 1978 r.) po prace współczesne („Fundusze inwestycyjne” z 2009r.) w tym najnowsze, dopiero co zdjęte z warsztatu („Mimo wszystko”, 2021r .). Dla podkreślenia roli rzemiosła farbiarskiego w procesie artystycznym przedstawione zostały stosowane przez Krystynę Wojtynę -Drouet receptury barwierskie bazujące na wiedzy prof. Wandy Szczepanowskiej.

Dopełnieniem dającej tytuł wystawie części tkackiej są obrazy i rysunki. Prócz portretów i martwych natur, których malowaniem Krystyna Wojtyna-Drouet zajmuje się od lat 50., na wystawie znalazły się także prace nowsze, m.in. obraz abstrakcyjny, ilustrujący wiersz własnego autorstwa oraz tworzone od lat 90. humorystyczne rysunki przedstawiające napotkanych nieznajomych. Eklektyzm wystawy jest odzwierciedleniem zainteresowań artystki, dla której od ponad 70 lat proces tworzenia pozostaje ekscytującą zabawą.

O ARTYSTCE
Krystyna Wojtyna-Drouet urodziła się 4 stycznia 1926 roku w Warszawie. W latach 1942/43 uczęszczała do szkoły przemysłu artystycznego w Krakowie. Po wojnie studiowała na warszawskiej ASP, na Wydziale Malarstwa w pracowni prof. Marka Włodarskiego oraz w Katedrze Tkaniny, w pracowniach prof. Eleonory Plutyńskiej (tkactwo ręczne) i prof. Mieczysława Szymańskiego (gobelin). Dyplom uzyskała w roku 1953.
Brała udział w I, IV i V edycji Międzynarodowego Biennale Tkaniny w Lozannie (1962, 1969, 1971), w Międzynarodowym Triennale Tkaniny w Łodzi (1975) oraz w Międzynarodowym Quadriennale Sztuki Dekoracyjnej w Erfurcie (1978). Uczestniczyła w około 300 wystawach, krajowych i zagranicznych: m.in. w Grenoble, Oslo, Kopenhadze, Leningradzie, Ottawie, Chicago, Seattle, Anchorage, Hawanie, Buenos Aires, Montevideo i Kairze.

Jest laureatką następujących nagród:
1952 – nagroda w Konkursie na Tkaninę Żakardową
1956 – wyróżnienie w Konkursie na Tkaninę Olimpijską
1957 – III nagroda w Konkursie Ogólnopolskim „Dywany 57”
1958 – nagroda w Konkursie Ogólnopolskim na tkaninę
1961 – II i III nagroda oraz wyróżnienie w konkursie Cepelii na tkaninę
1963 – nagroda Ministerstwa Kultury i Sztuki na wystawie „Sztuka użytkowa w X-lecie PRL”
1966 – nagroda na wystawie Internationales Kunsthandwerk w Stuttgarcie
1973 – srebrny medal na wystawie ogólnopolskiej
1976 – III nagroda na wystawie „XXV-lecie Pracowni Doświadczalnej Tkactwa”,
wyróżnienie na wystawie „Łowiectwo w Sztukach Plastycznych”
1978 – nagroda na Międzynarodowej wystawie Quadriennale Sztuki Dekoracyjnej w Erfurcie
2010 – nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Sztuki „Struktury Powiązań”

Jej gobeliny znajdują się m.in. w Muzeum Narodowym i Muzeum Polin w Warszawie, Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, Muzeum Rzemiosła w Krośnie, Muzeum Regionalnym Ziemi Limanowskiej w Limanowej, Musées d’Angers we Francji, Muzeum Fransa Halsa w Holandii, Philadelphia Museum of Art i Hurschler Collection of Contemporary Tapestry w Stanach Zjednoczonych a także w kolekcjach prywatnych.
Krystyna Wojtyna- Drouet jako jedna z pierwszych, już pod koniec lat 50 stosowała włókno sizalowe i rafię, które łączyła z wełną dla podkreślenia faktury tkaniny. Z czasem zaczęła wplatać w gobeliny elementy metalowe i ceramiczne. Od lat 60. eksperymentowała z kształtem tkaniny tworząc gobeliny owalne oraz o nieregularnych brzegach. Tkaniny Krystyny Wojtyny-Drouet powstają bez podłożonego na kartonie projektu, w oparciu zaledwie o szkic kompozycji. Cechą charakterystyczną prac artystki jest stosowanie żywej wełny samodzielnie farbowanej w indygo, krapie żółtym drzewie i innych barwnikach roślinnych. Uzyskane barwne włókna są dla artystki inspiracją, punktem wyjścia do pracy z kolorem i stanowią element wspólny wszystkich tworzonych przez nią tkanin.

Teksty autorstwa Magdaleny Pałyski, kuratorki wystawy.

Fot. Paweł Dobrowolski