Opis:
„Skala człowieka”
(…) Skala człowieka ujawnia się w jego ingerencji w otaczający świat. Na drodze ewolucji wypracowaliśmy mechanizm tzw. ekstensji (Hall, 2003, str. 12). To sposób na zmianę skali odziaływania ludzkiego organizmu i jego funkcji. Okulary są przedłużeniem oka, mikrofon – głosu, samochód i rower – nóg. Wyobraźnia pozwala na oderwanie się od czasu i przestrzeni. Miasto jako skomplikowany organizm można odczytywać w świetle tej teorii przez pryzmat ekstensji całego człowieka. (…)
Rzeźba – sztuka w przestrzeni trzech wymiarów – to metaforyczny nawias, w który włożyć można kategorie istotne dla zrozumienia istoty cywilizacji, której epicentrami są miasta, w tym Piękno, Sprawiedliwość, Tożsamość, Pamięć Zbiorową, Apokaliptyczność. To również niektóre z tytułów prac prezentowanych na wystawie Macieja Aleksandrowicza, Stanisława Bracha i Grzegorza Witka. Jest ona pretekstem do dyskusji nad skalą człowieka, odwołującą się do wielowymiarowości jego egzystencji, jej materialnych i symbolicznych uwarunkowań.(…)
Karolina Thel
Dr hab. Maciej Aleksandrowicz
prof. Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie
(ur. 1973) studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1992-1998 w pracowni prof. Stanisława Słoniny oraz w Instytucie Historii Sztuki na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego w latach 1999-2002; stypendysta w University of Humberside, Hull (Wielka Brytania), Wykłada na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w Pracowni Projektowania Przestrzennego od 2007; prodziekan Wydziału Rzeźby od 2008 do 2012. Wykładowca w Wyższej Szkole Artystycznej gdzie prowadził zajęcia z Psychofizjologi Widzenia i Rzeźby od 2008 do 2018. Obrona doktoratu w 2007. Stypendium Twórcze Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2008 i w 2019. Profesor nadzwyczajny od 2012, Habilitacja w 2013. Uczestnik wielu wystaw. Organizuje i prowadzi warsztaty poświęcone sztuce w przestrzeni publicznej i site-specific. Realizuje rzeźby monumentalne m.in. w Mauzoleum Bitwy pod Ostrołęką, pomnik Żołnierzy Poległych Na Misjach w Warszawie. Członek Prady Programowej Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku i Zarządu Głównego ZPAP. 2019 r. Laureat stypendium naukowego Fundacji Kościuszkowskiej na pobyt i badania sztuki w przestrzeni publicznej w USA.
Stanisław Brach
Urodzony 1972 r. w Gorlicach. Profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Od 2010 roku kieruje Pracownią Ceramiki na Wydziale Rzeźby warszawskiej ASP. Absolwent Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, dyplom w pracowni prof. Mariana Koniecznego w 2000 roku oraz Technikum Ceramicznego w Łysej Górze (1987-1993). W 2014 roku uzyskał tytuł doktora habilitowanego w dziedzinie sztuk pięknych na Wydziale Rzeźby ASP w Krakowie. Laureat nagrody Rektora ASP w Warszawie (2011), stypendysta Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2014), projekt artystyczny „Dwie przestrzenie”. Finalista międzynarodowego konkursu Taiwan Ceramics Biennale 2016, oraz złotego medalu za prace Miodem płynące na 45 Apimondia 2017, International Apicultural Congress, Istambuł, Turcja.
Organizator kilkudziesięciu wystaw indywidualnych i zbiorowych, uczestnik wielu plenerów i konkursów międzynarodowych m.in. we Włoszech, Japonii i Tajwanie. Prace w zbiorach Muzeum Rzeźby Współczesnej Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Międzynarodowego Muzeum Ceramiki w Faenza we Włoszech, New Taipei City Yingge Ceramics Museum w Tajwanie, w Pałacu Sztuki we Lwowie oraz w zbiorach prywatnych.
Grzegorz Witek
Urodzony w 1976 roku w Ciężkowicach. 1996 ukończył PLSP w Tarnowie. 1991-1992 – stypendysta Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci. 1996-2001 studia na Wydziale Rzeźby ASP w Warszawie; dyplom z wyróżnieniem rektorskim w pracowni rzeźby prof. Adama Myjaka. Od 2002 roku praca dydaktyczna na Wydziale Rzeźby macierzystej uczelni ( asystent prof. Jana Kucza, asystent prof. Piotra Gawrona ). W 2003 roku otrzymał stypendium Ministra Kultury i Sztuki. Od 2016 roku prowadzi samodzielnie pracownie rzeźby dla studentów I roku.
