Biografia:
ANTONI CHODOROWSKI herbu Korczak
1946-1999
Urodził się w 1946 roku w Chodorach w Białostockiem.
Zmarł w 1999 r. w Warszawie.
Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Ostatecznie w 1975 roku ukończył Wydział Architektury Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, ze specjalnością – wzornictwo przemysłowe, w pracowni prof. Wróblewskiego.
Jako rysownik zadebiutował na łamach „Jazz Forum” w 1970 roku. Używał pseudonimów Acho lub Chodor. Publikował swoje rysunki w pismach krajowych (m.in. „Szpilki”, „Karuzela”, „Jazz Forum”, „Fundamenty”, „Czas”, „Politechnik”, „Polska”, „Polityka”, „Najwyższy Czas”, „Fonosfera”, Grizzli” i „Tygodnik Solidarność”) oraz zagranicznych (m.in. „Pardon” – Niemcy i „Jeż” – d. Jugosławia, „Polska Gazeta” – USA). Jego rysunkowe recenzje z wernisaży wystaw oraz premier filmowych i teatralnych ukazywały się na łamach „Filmu” i „Warszawskiego Informatora Kulturalnego” („WiK”). Ilustrował książki, projektował okładki płyt gramofonowych, pocztówki, exlibrisy.
Już w latach osiemdziesiątych zaliczany był do czołówki współczesnych rysowników satyrycznych i karykaturzystów portretowych w Polsce. Uznanie przyniosły mu przede wszystkim karykatury polityków i znanych osobistości (teki autorskie: „10 rysunków”, 1990 i „Papa Noster”, 1991) oraz mapa „Dziedzictwo Polski”. Jego rysunki niejednokrotnie zdumiewały prostotą i oryginalnością pomysłu, a jednocześnie przekorą i ponadczasowym poczuciem humoru. Sam zresztą twierdził: „Rysunek z podpisem, czy bez – to nie ma znaczenia. Jeśli jest dobry, nawet po jakimś czasie, wyjęty z szuflady, będzie bawił”.
Oprócz karykatur i rysunków satyrycznych zajmowały go również ilustracja książkowa, grafika, plakat, fotografia i malarstwo sztalugowe, któremu pozostawał wierny od czasów studiów. Przyniosło mu ono zresztą pierwsze poważne nagrody i wyróżnienia m.in. na „Famie” w Świnoujściu i w gdańskim „Przetargu’70”. W 1975 roku zdobył Grand Prix Międzynarodowego Konkursu na Plakat Festiwalu Filmów przeciwko dyskryminacji Rasowej w Strasburgu. Od tej pory jego prace, przede wszystkim rysunki, były nagradzane wielokrotnie w konkursach w Nowej Hucie, Rzeszowie, Warszawie, Zielonej Górze i na legnickim Satyrykonie oraz poza granicami kraju, m.in. w Stambule, Tokio i Montrealu. Dwukrotnie, w 1979 i 1983 roku, został uhonorowany „Brązową Szpilką”, a w 1984 otrzymał „Srebrną Szpilkę” – nagrody tygodnika satyrycznego „Szpilki”. Był również laureatem „Zielonego Złotego”, wyróżnienia przyznanego mu przez Polonię Amerykańską w 1995 roku.
Prezentował swoje prace na międzynarodowych wystawach oraz salonach humoru i satyry między innymi w Montrealu, Gabrowie, Knokke-Heist, Bordigherze, Skopje, Berlinie, Bratysławie, Moskwie oraz w kraju, między innymi od 1988 roku na legnickich „Satyrykonach”, w Rzeszowie, Nowej Hucie, Włocławku, Łodzi oraz na licznych plenerach malarskich. Wiele prac przekazał na aukcje charytatywne.
Rysunki satyryczne Antoniego Chodorowskiego, wciąż aktualne, publikowane są w „Tygodniku Solidarność”, miesięczniku „Nowe Państwo”, „Gazecie Polskiej” i „Gazecie Polskiej Codziennie”.
W Ustroniu Morskim od 2005 roku stoi ławeczka pamiątkowa z Jego nazwiskiem, a w 2012 roku jedną z ulic Warszawy nazwano Jego imieniem.
Należał do Stowarzyszenia Polskich Artystów Karykatury gdzie w 1988 roku był członkiem Komisji Artystycznej a w 1990 członkiem Zarządu. Należał także, aż do śmierci, do Związku Polskich Artystów Karykatury.
NAGRODY:
1999 – II nagroda „Srebrny Medal” za rysunek pt. „Wesołe miasteczko” przyznana przez Jury Międzynarodowej Wystawy Satyrykon’99 w Legnicy
