Zapraszamy na wystawę “Henryk Błachnio 1922-2013. Malarstwo i rysunek – wystawa pośmiertna” w Galerii DAP.
Wernisaż 3 lipca 2017, godz. 18:00. Wystawa czynna do 31 lipca 2017
Symbolista Henryk Błachnio
Tak, Henryk Błachnio (1922-2013) był symbolistą. Na przekór wszystkim nurtom sztuki II połowy XX wieku, w Europie i Polsce. Wbrew panującym wśród artystów jego pokolenia (to pokolenie debiutujące na wystawie w Arsenale w 1955 r.) przekonaniom, artystów tej epoki, jak można malować w II połowie stulecia. A jednak jego malarstwo tajemniczych wizji, zapisanych w XIX-wiecznym języku malarstwa, z epoki przed impresjonizmem, spóźnione o sto lat, fascynowało i w 1993 r. otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa, najbardziej prestiżową z nagród za malarstwo w Polsce. Twórca uprawiający sztukę tak odrębną był dla pewnego środowiska artystów niekwestionowanym autorytetem (…)
(…) Jednym z najważniejszych źródeł wizyjnej sztuki Błachnio jest archaiczna kultura chłopska – człowiek odczuwał lęk przed siłami wszechświata i stawiał metafizyczne pytania. Przyszły malarz urodził się we wsi Kacprówek koło Garwolina, na Mazowszu, do dwudziestego drugiego roku życia mieszkał na wsi; wspominał: w świecie duchów i magii. (w czasie okupacji walczył w lesie w oddziale Batalionów Chłopskich). Jego obrazy są zdumiewającym zapisem „prawizji”, zapisem doświadczenia sakralności świata. Stąd gigantyczne ołtarze i organy, konstrukcje architektoniczne jak ogromne, strzeliste fasady katedr; kolumnady, których jedyną funkcją jest wyznaczać „kosmiczną” skalę przestrzeni, na którą patrzymy. Zapis niepokoju, lęku przed niezmierzoną przestrzenią, ale – być może – też poczucia, że świat jest dla nas wyzwaniem. Inne są świadectwem fascynacji śmiercią i seksem, tym, co tabu. Te wizje także dla autora pozostawały tajemnicą, znalazł pewne wyjaśnienia w teorii archetypów, w psychologii głębi. (…)
Mieczysław Szewczuk, fragment wstępu do katalogu
Henryk Błachnio
Urodził się w 1922 roku we wsi Kacprówek na Mazowszu Zmarł w 2013 roku w Warszawie, gdzie przez wiele lat mieszkał i tworzył. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Malarstwa u Profesorów: F.S. Kowarskiego, E. Arcta, M. Borucińskiego, K. Tomorowicza. W 1954 otrzymał dyplom z malarstwa. Był w 1977 roku stypendystą Ministra Kultury – funduszu rozwoju twórczości plastycznej.
Za całokształt twórczości w 1993 roku otrzymał najbardziej prestiżową nagrodę im. Jana Cybisa.
Należał do artystów niezwykle pracowitych, a jednocześnie niechętnie wystawiających swoje prace. Zostawił po sobie setki bardzo różnorodnych, oryginalnych dzieł: obrazy olejne, akwarele, rysunki, rzeźby. Brał udział w ponad stu wystawach polskich i zagranicznych.
Prace autora znajdują się w 14 muzeach polskich, między innymi w Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym w Krakowie i Muzeum Śląskim w Katowicach. Największy zbiór prac artysty znajduje się w Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu i w Muzeum Sztuki Współczesnej w Gorzowie Wielkopolskim. Jego utwory znajdują się również w wielu zbiorach prywatnych w Polsce i za granicą.
Kurator wystawy: Wanda Badowska-Twarowska
Wystawę dofinansowano ze środków Związku Polskich Artystów Plastyków w ramach Funduszu Wspierania i Promowania Twórczości Polskich Artystów Plastyków.
