Opis:
Wystawa pt. „Trylogia Społeczna” składa się z obrazów akrylowych powstałych w latach 2010 – 2016 i jest podzielona na cykle: „Bumvertising”, „The Infantilisators”, „Limbus”. Głównym tematem prac jest krytyka sytuacji społeczno-ekonomicznej Świata Zachodniego.
„Bumvertising” to seria prac ukazujących znaki firmowe i slogany znanych koncernów, umieszczone na torbach trzymanych przez kloszardów. Zestawienie włóczęgów z reklamówkami z marketów pełni tu konkretną funkcję – jest ironicznym zabiegiem wskazującym na tych, którzy zostali usunięci z łańcucha pokarmowego świata konsumpcji. Bezdomni nie uczestniczą bowiem w nieustającym rytuale wymiany. Nie napędzają rynku zbytu, są więc bezużytecznymi z perspektywy świata reklamy, funkcjonują poza sferą jego zainteresowania i oddziaływania. W rzeczywistości zdominowanej przez kulturę masową są obywatelami drugiej kategorii – nie stanowią grupy docelowej, której można by sprzedać konkretny produkt albo styl życia. Jednocześnie korzystając z przedmiotów wyprodukowanych dla celów reklamowych – w tym przypadku toreb – stają się żywymi billboardami, mimowolnie rozpowszechniającymi korporacyjny logotyp.
Tytuł cyklu „The Infantilisators” nawiązuje do pojęcia etosu infantylizmu, którego użył Benjamin R. Barber w swojej książce „Skonsumowani. Jak rynek psuje dzieci, infantylizuje dorosłych i połyka obywateli”. Pojęcie to określa współczesnego konsumenta jako obsesyjnego zakupoholika, nałogowca wbrew własnej woli, od dziecka poddawanego manipulacji. Obrazy z serii „The Infantilizators” zasiedla współczesny człowiek-konsument, jednostka zszokowana otaczającą ją rzeczywistością, przytłoczona nadmiarem wrażeń, o obliczu wykrzywionym w przedziwnym grymasie, będącym sumą zaskoczenia i łapczywości. Z wybałuszonymi oczami i wyszczerzonymi zębami postaci te wyglądają niczym zombi – zahipnotyzowane istoty, pozbawione własnej woli i świadomości, automatycznie odpowiadające na bodźce płynące z zewnątrz. Seria prac jest próbą ośmieszenia ludzkich słabości, pokazaniem w niemalże groteskowy sposób pewnych niekontrolowanych zachowań człowieka, którego największym pragnieniem jest identyfikacja z marką i reklamą.
Cykl obrazów „Limbus – Głosy Zapomnianych” nawiązuje do kantaty Luca Boltanskiego pt. „Les Limbes“. W swoim dziele, francuski socjolog stworzył metaforę ubogiego życia zawieszonego w próżni – poza nawiasem społeczeństwa. W tytułowej otchłani ludzie oczekują na selekcję, mając nadzieję, że wraz z pozytywnym wynikiem wyboru będą mogli opuścić aktualne miejsce pobytu, rozpocząć szczęśliwe życie i cieszyć się lepszym statusem społecznym. W oczekiwaniu na werdykt znajdują dla siebie małe nisze. Może to być gazeta ułożona na podłodze, wiata przystankowa, kilka opon, wciśnięty w kąt stary materac lub też duży domek dla lalek. Do tych wszystkich miejsc wprowadza odbiorcę postać wędrowca, który kolejno spotyka bliskie mu osoby. Płótna przedstawiają portrety mieszkańców otchłani i stanowią wizualizację poezji Boltanskiego, apokaliptyczne fragmenty tekstów i nekrologi w tle obrazów sugerują przynależność przedstawionych postaci do podziemnego świata zmarłych. Dominująca w tej pracy aura smutku, przygnębienia i melancholii, z założenia odzwierciedlała współczesne neurozy i frustracje.
