Opis:
„Dla Marii Żwirełło malarstwo jest płaszczyzną osobistej, własnej opowieści o otaczającym ją świecie, o jego rozumieniu i odczytywaniu, o emocjach. Opowieści stonowanej, podejmującej wiele wątków, […] spontanicznej, a jednocześnie poddanej dyscyplinie surowej, mimo że ukrytej pod urokliwością zewnętrznej warstwy wizualnej. To malarstwo mówiące spokojnym, jakby przyciszonym głosem, niespieszne, stroniące od łatwych i powierzchownych efektów.
I – co najważniejsze – jest to malarstwo PIĘKNE. Choć to termin obecnie niemodny, nie waham się nim posłużyć, ponieważ od pierwszej chwili nasuwa mi się on nieodparcie podczas oglądania twórczości tej artystki. To sztuka dojrzała, wysmakowana, unikająca skrajności i nadmiernej ekspresji. Elegancka. […] te nieco staromodne określenia – pasują do jej malarstwa nie dlatego, żeby było ono staroświeckie, ale dlatego że, nie ulegając modom, konsekwentnie przez dziesięciolecia buduje własny image, własny, bardzo osobisty i prywatny świat. Dobrze jest zostać zaproszonym choćby na chwilę do tego świata by nasycić oczy i duszę jego wewnętrzną harmonią, jego ładem i jego pięknem, unosząc jego odbicie w pamięci i w sercu.”
Magdalena Hniedziewicz
Maria Żwirełło (ur. 6.12.1926 r.) w czasie wojny, latem 1943 r., została wywieziona na przymusowe roboty do Niemiec. Po powrocie do Polski w 1947 r. podjęła studia w Wyższej Szkole Sztuk Pięknych we Wrocławiu w pracowni prof. Leona Dołżyckiego. Po ukończeniu I roku przeniosła się do Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych w Sopocie, gdzie podjęła studia na Wydziale Tkaniny Dekoracyjnej w pracowni pani prof. Józefy Wnukowej oraz na Wydziale Malarstwa pod kierunkiem prof. Juliusza Studnickiego. Po przerwie spowodowanej założeniem rodziny i urodzeniem córki, dokończyła studia malarskie w pracowni prof. Stanisława Borysowskiego. Dyplom z malarstwa uzyskała w 1957 r.
Poza malarstwem sztalugowym zajmowała się też malowaniem tkanin dekoracyjnych, a od 1968 r. wykonywała również biżuterię artystyczną, głównie srebro i bursztyn.
Przez wiele lat była związana z Cepelią w Gdyni, gdzie w latach 1959-1962 sprawowała nadzór artystyczny. W latach 1963-1965 była kierownikiem pracowni plastycznej w Wojewódzkim Zarządzie Kin w Gdańsku.
Ważniejsze wystawy:
1962 Międzynarodowa Wystawa Malarstwa Kobiet, Budapeszt, wyróżnienie za pracę „Dzień dobry”
1965 Salon Gdański BWA w Sopocie, wystawa prac olejnych 5 malarzy
1969 wystawa w siedzibie ZPAP w Gdańsku, wspólnie z Krystyną Danielewicz-Kowalczyk
1969 indywidualna wystawa w klubie SPATiF w Sopocie
1992 wystawa malarstwa i biżuterii w galerii „Unique” Hameln, Niemcy
2014 wystawa Seniorzy 2014 w Domu Artysty Plastyka w Warszawie
Ponadto w dziedzinie biżuterii artystycznej w 1988 r. otrzymała III nagrodę (Sopot).
