Opis:
Widnokrąg
Źródłosłów wyrazu widnokrąg wskazuje nam wyraźnie na powiązania horyzontu jako możliwego do zobaczenia kręgu krajobrazu ze światłem. Niezbędność tego światła aby odczuć krajobraz jest oczywista.
Dal, bezkres, horyzont to zjawiska w krajobrazie nie dające się odczytać nocą. Niezbędne jest światło aby zaistniały. Z nocy ciemnej uwalnia świat brzask, potem świt. Pojawia się rozległość przestrzeni, nieskończoność, powietrzność bytu w krajobrazie, odrealnienie materii w procesie dalekiego patrzenia aż po horyzont.
Widnokrąg – krąg widzialny, który jest w stanie ogarnąć nasz wzrok. To krąg ogarnięty światłem, możliwy do zobaczenia, widny. Gdy zapada noc, jego nie ma. Świadomość jednak nie zezwala na nieistnienie. Ten krąg ciągle trwa w oczekiwaniu na nowy dzień, nowe światło, świt.
Rodzaj światła związany z położeniem geograficznym, cechami naturalnymi środowiska, w którym człowiek bytuje określa charakter i klimat pracy malarskiej. Od wieków malarze północy podróżowali na południe by doznać oszałamiającej mocy światła tych regionów. Malarze polscy mieszkający we Francji kochali Bretanię za jej przytłumione światło i paletę barw krajobrazu, które przypominały im kraj ojczysty.
Zagadnienie światła w krajobrazie różnych regionów świata jest kiełkującym od niedawna zainteresowaniem autorki związanym z jej podróżami. Poprzednie lata autorka poświęciła na studia artystyczne związane z krajobrazem Polski i jej specyficzną naturą przyrodniczą o dyskretnej i stonowanej ekspresji.
Północ – Południe – temat nie nowy, wielokrotnie podejmowany w przeszłości przez wielu artystów i badaczy , choćby w niezwykle interesującej, prezentowanej kilka lat temu wystawie Muzeum Narodowego w Warszawie pt. „Transalpinum” jest wciąż bardzo pojemny i nośny zarówno w sferze filozoficznej jak i artystycznej.
O malarstwie Alicji
Pejzaż tajemniczy, nierealny a jednocześnie bardzo prawdziwy, prawdziwy prawdą wewnętrzną , prawdą sztuki.
Pejzaż miękki, czuły a jednocześnie dramatyczny, delikatny i mocny, ciepły i zarazem mroczny. Obrazy Alicji to przestrzeń sprzeczności i wykluczeń? Czyż nie taka jest natura – mocna, przerażająca ale i nieokreślona, ulotna, pełna gałęzi, liści, wiatru, mgły, pustki…
Alicję fascynuje naturą , to z obserwacji przyrody, krajobrazu rodzą się Jej obrazy, malarskie notatki, zapisy przestrzeni . Natura stanowi punkt wyjścia do bardzo wrażliwych, wysmakowanych rozważań malarskich
„Deszcz”, „Brzask”, „Noc” i inne prace Autorki to kompozycje przemyślane, uproszczone a jednocześnie wielowarstwowe , emanujące głęboką, ciepłą kolorystyką, barwami ziemi, wilgoci, mroku. Obrazy, które poprzez swą materię często przywodzą na myśl bogate, stare tkaniny, jawią się jako czyste abstrakcje jak i realne szkice natury.
Czy to uschnięte, zastygłe chwasty jesiennej łąki czy wyważone kompozycje linii pionowych świetnie zestawionych z rozległymi pasami poziomymi?, A może jedno i drugie, wzajemnie przenikające się realność natury z czystą formą.
Rozważając o twórczości Alicji , Jej inspiracjach , fascynacjach malarskich, nie sposób nie wspomnieć o Jej pracy naukowej związanej z wykształceniem architekta krajobrazu.
Gruntowne studia nad przestrzeniami „zielonymi”, prace projektowe związane z kształtowaniem krajobrazu stały się niewystarczające w odkrywaniu, doświadczaniu i twórczym przetwarzaniu natury.
Strona wyobraźni malarskiej stała się tak istotna w przeżywaniu Alicji, że podjęła studia artystyczne na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie.
Autorka odkryła dla siebie przestrzeń malarską, przestrzeń koloru, materii, światła .
W swoich obrazach odkrywa i buduje od nowa swoje własne ogrody, pola, lasy- świat „zielony”, który bywa rudawy, żółty czy czarny.
Artystka tęskniąca do renesansowego przenikania sztuk, świetnie wpisuje się swoją twórczością, postawą w ideę jedności sztuk plastycznych. Malarstwo w mądry i piękny sposób dopełnia architektoniczne, urbanistyczne projekty Alicji ale stanowi jednocześnie w pełni autonomiczną, niezależną wypowiedź.
Joanna Gołaszewska
Alicja Maria Bieske – Matejak
Urodziła się i mieszka w Warszawie. Ukończyła studia magisterskie na kierunku architektura krajobrazu na SGGW w Warszawie.
Studia artystyczne: na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie: podyplomowe w pracowni malarstwa prof. J. Orbitowskiego i w pracowni tkaniny artystycznej prof. L. Kulki (2006), potem studia doktoranckie na tym wydziale w pracowni malarstwa prof. T. Kotkowskiej – Rzepeckiej i w pracowni grafiki prof. H. Ożoga (2010) ; (doktorat pt „Światło i przestrzeń jako uobecnienie fenomenu życia w malarstwie natury”, 2012, Wydz. Malarstwa ASP w Krakowie).
Jest wieloletnim wykładowcą projektowania architektury krajobrazu w urbanistyce, a także rysunku, adiunktem na Wydziałach Architektury Politechniki Warszawskiej i Politechniki Białostockiej, na Uniwersytecie Technologiczno-Przyrodniczym w Bydgoszczy i Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1994 – 98 prowadziła Pracownię Projektowania Zieleni na Wydz. Architektury Wnętrz ASP w Warszawie; obecnie adiunkt na Uniwersytecie Przyrodniczym w Lublinie.
Posiada dorobek projektowy i naukowy.
Uprawia malarstwo z elementami collage, interesuje się zagadnieniami teorii sztuki projektowania przestrzeni, sztuką natury, pejzażem współczesnym. Inspiruje ją natura, pejzaż o rozległych, dalekich wglądach, a także materia przyrodnicza świata i jego aspekty organiczne. Studia artystyczne na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie były częścią szerszych badań interdyscyplinarnych autorki nad formą, aspektami filozoficzno-ideowymi działalności twórczej w sztukach wizualnych rozumianych jako jedność, a także nad fenomenem życia w przyrodzie.
Zorganizowała 5 wystaw indywidualnych w Krakowie i Warszawie; udział w około 30 wystawach zbiorowych w kraju, plenerach malarskich, a także w ponad 10 zagranicznych wyjazdach artystyczno – badawczych organizowanych przez ASP w Warszawie. ; wykłady autorskie m.in. na ASP w Gdańsku (2004) oraz w Towarzystwie Historyków Sztuki w Warszawie (2002), członek jury na Międzynarodowym Sympozjum Szkół Wyższych Plastycznych i Akademii Sztuk Pięknych w Szymbarku, sierpień 2013.
